Jest dobrze, co nie?

Wieczorem zapadła spontaniczna decyzja o urlopie w czerwcu. Bilety lotnicze są tak śmiesznie tanie, że grzechem byłoby nie skorzystać. Dla porównania, termin wylotu w maju, w niecały miesiąc wcześniej jest dziesieciokrotnie droższy. W pracy nic nie załatwione, ale bilety już są. Znajomi też się cieszą. Będą nas mieć przez prawie 10 dni na głowie.

Spodobała mi się Bruksela. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to różnorodność ras i narodowości. Biały człowiek mówiący po francusku jest tam w mniejszości - jakieś 4 na 10. Reszta to prawdziwa mieszanka kulturowa. Co dziwne, wszędzie tam, gdzie byliśmy, ludzie rozumieją po angielsku, ale bardzo niechętnie mówią w tym języku. Może akurat miałem pecha, ale nawet drogę do wychodka barman przedstawił mi po francusku. Na szczęście to nie był labirynt.

Spodobała mi się architektura. Charakterystyczne domki, na których czuć oddech brytyjskich (wiktoriańskie?) domów szeregowych. Dzielnica willowa na przedmieściach pełna jest zwariowanych domów i bardzo zadbanych trawników. W ogóle obejścia wokół domów mogą być wzorem schludności i estetyki. Co do gustu się nie wypowiadam, ale  nie zauważyłem nagromadzenia krasnali ogrodowych. Po prostu ładnie.

Centrum miasta to mieszanka nowoczesności i tradycji. Wąskie uliczki, pełno samochodów i ciężkie, ponure kamienice. Niby podobnie jest w Krakowie, ale krakówek w ogóle do mnie nie przemawia. Brakuje w nim naturalności, wszystko nastawione na turystów i ich portfele. Katedra, Grand Place, wspaniałe restauracje (z wkurwiającymi naganiaczami) i SER. Dwa miesiące zlecą szybko i będę mógł porównać pierwsze wrażenie z ponownym spotkaniem z rzeczywistością.

Dzisiejszy wpis sponsorował sklep górski

Z zainteresowaniem przeczytałem wywód pana Zbysława (syndrom świni)na temat wydawania książki w Polsce. Jak sytuacja wygląda, każdy chyba wie – jest źle, tragicznie, ludzie nie czytają, a książki są haniebnie drogie. Owszem, że sytuacja kiedyś była inna i kupowało się więcej, tańszych pozycji. Ale nie w tym rzecz. Pan Zbysław krytykuje pośredników i księgarnie za to, jak traktują pisarzy i jaką marżę sobie dokładają. Rozumiem pozycję rozżalonego autora powieści, ale artysta może nie wiedzieć, jaką rolę pełni pośrednik i jak trudno jest zdobyć klienta. Obracam się w innej branży, ale mechanizm rynkowy jest zawsze taki sam. Wraz ze mną pracuje kilku naprawdę dobrych specjalistów w swojej branży. Mają talent do tego co robią i są kreatywni. Narzekają przy tym na zarobki i samą pracę, jak mało kto. Niemal każdego dnia słyszę te same komentarze i narzekania. Dlaczego nie chcą wcielić swoich życiowych planów w życie? Dlaczego nie robią na własny rachunek, skoro tak bardzo tego chcą? Bo za zdobywanie zleceń odpowiedzialny jest dział marketingowy, w którym jest osiem niezwykle prężnych, przebojowych i odważnych pracowników. To na nich praktycznie spoczywa ciężar funkcjonowania całej firmy. Bez naganiaczy klientów nie da się prowadzić żadnej działalności. Co z tego, że napisał ktoś książkę? Tysiące ludzi rocznie pisze, ale nic z tego nie wynika, bo trzeba ją najpierw sprzedać. Pośrednicy i sprzedawcy zawsze dadzą sobie radę, bo nie Pan, to ktoś inny, nie książki, to coś innego. W każdym przypadku wykonują najgorszą robotę, ale za to mogą dyktować ceny. W obie strony.

Chyba angina. Wegetuję....

Zasępiłem się dziś nad prezentacją swojego życia. Gdy ktoś pisze, że ma zajebiste życie, buja się furą i mu wszystko wychodzi, to spotyka się z komentarzami, które określają go jako żałosnego walikonia opowiadającego bajki. Z drugiej strony, prawdziwe użalające się istoty, które mają marne i mierne życie odbierane są jako biedne, użalające się nad sobą miernoty. I tak źle i tak niedobrze. Czy rzeczywiście w społeczeństwie brak akceptacji? Gdy tylko jakaś małpa się wychyli, dostaje w łeb. Nieważne, czy z dołu, czy z góry. Krytyczny stosunek do innych zauważyłem już dawno, ale dopiero teraz dotarły do mnie dwie myśli: tak jest na każdym polu interakcji między ludźmi oraz jak żałosne miałem życie. W obliczu tej ostatniej myśli stanąłem w miejscu. Korzystając z własnego doświadczenia chciałem opisać kilka sytuacji z życia dojrzewającego nastolatka, aby uświadomić co nieco małolatom, ale w pewnym momencie pomyślałem, że tak wcale nie musi być. Może to tylko ja borykałem się z takimi, a nie innymi ograniczeniami i musiałem niektóre problemy rozwiązywać na własną rękę? Spoglądam w okno i widzę ledwo pełnoletnią młodzież, która przyjeżdża do szkoły niezłymi samochodami, z dziewczynami obok siebie, które są uśmiechnięte i swobodne. Czyżby czasy się zmieniły? Czy teraz nie trzeba polować na ten sam autobus, aby zdobyć się na odwagę i zagadać? Czy nie trzeba kombinować, żeby wyrwać się na weekend w towarzystwie mieszanym, podczas którego i tak do niczego nie dojdzie? Kiedy ja się zestarzałem?!

Naprawdę nie mam zielonego pomysłu na kolejną notkę. Gdy wstaję rano, a właściwie to jeszcze w środku nocy, często już wiem, jaki to będzie dzień i jakie tematy będą dziś numerem jeden. Prawdę mówiąc, dzisiejszy poranek był zupełnie nijaki. Wstałem bez żadnej refleksji, podążyłem do kuchni i wszystko było nijakie, bez wyrazu, nawet jogurt wiśniowy był mdły. Za oknem nie leżał śnieg ani dach sąsiedniego domu, nie świeciło też Słońce, po prostu nijakość. Powłóczyłem więc swoim zwyczajnym ciałem po domu, który ani nie tonął w mroku, ani nie błyszczy się czystością i poszedłem do zwyczajnego auta. Zaiste fascynującą rzeczą na tle innych było skrobanie szyb. W pracy nic się nie zdarzyło, co mogłoby przykuć uwagę na dłużej niż dwie sekundy. Nuda panie, nic się nie dzieje. Nijakość życia trzeba sobie urozmaicać we własnym zakresie, bo nikt tego za nas nie zrobi. Powolutku już obmyślam potrawę, której nie potrafię jeszcze zrobić, ale która mogłaby zaskoczyć żonę. Równie dobrze mogę zamówić pizzę, ale chcę zobaczyć błysk w oczach zmęczonej ukochanej, która ożywia się na widok niespodzianki. Ten widok potrafi wynagrodzić wiele.