Jest dobrze, co nie?

Dziś rano nie wytrzymałem. Rzeźkie powietrze, rosa, budzące się Słońce - do kompletu zabrakło dymka. No i uzupełniłem obraz poranka. To jest jak poezja, chwila zadumy, przemykające zające, świergot ptaków. Papieros daje ledwie odczuwalny zawrót głowy, stan idalnie wpasowujący się w opadającą mgłę i budzenie dnia. Dym tytoniu, gorącej kawy i mgła mają coś magicznego. Zwłaszcza na balkonie o 5:50....

Od 3 godzin nie ma przy sobie ani jednego papierosa. Niby nic wielkiego, ale przez 5-7 ostatnich lat paczka towarzyszyła mi wszędzie i zawsze. Niemal na równi z telefonem. To w jednej kieszeni, a to w drugiej. W wewnętrznej kieszeni kurtki jesiennej, w tylenej kieszeni luźnych spodni letnich, w kieszeni koszuli na spotkaniu towarzyskim, w schowku w samochodzie, w torbie podróżnej, a w domu na parapecie. West Ice towarzyszyły mi na egzaminach, podczas długich tras za kierownicą, na przystanku autobusowym, nad wodą, na ławce i w knajpach. W kiblu, na balkonie, przy ognisku, na stole i balustradzie. Paliłem od 4 do 8 sztuk dziennie. Czasem 3, a na studiach bywały imprezy, na których schodziło 1,5 paczki.

Punktem kulminacyjnym będzie dziś przerwa ok. 5 minut w środku pracy, oraz pierwsze światła w drodze z pracy. Potem już z górki. A potem dzień drugi. A potem..?

Dynamiczna muzyka, wiatr we włosach i łagodny, poranny chłód na twarzy. Młodość. Tak ulotna i odległa. To zaledwie kilka lat życia, które wpływa na kilkanaście czy kilkadziesiąt następnych, a do których powracamy w myślach do samego końca. Najważniejsze to zapamiętać jak najwięcej szczegółów i wrażeń. Najtrudniej jest z zapachem i smakiem, gdyż są bardzo ulotne. Dlatego dla wielu z nas wspomnienie pierwszego pocałunku (jeśli nie był przypadkowy, w środku nocy, po kilku winach w trzaskającym mrozie i znienacka) pielęgnuje szczególnie troskliwie.

Kiedy przybywa rachunków do opłacenia, zakłada się czapkę przed wyjściem na jesienny chłód, a spotkania towarzyskie odbywają się przy obiedzie lub kolacji, jest już po wszystkim. Nagle znienawidzona niedziela („bo jutro trzeba do budy”) staje się jedynym dniem odpoczynku, a nudne rozmowy o polityce i podatkach przestają nudzić, a są ucieczką od ciszy. Zachód Słońca to jazda pod to cholerne słońce, a także komary i nadzieja na kolejny film w TV.

Oczywiście, że to gruba przesada, że tak nie można i skąd ten pesymizm, pewnie żona ci nie dała – uprzedzając komentarze w tym tonie, pytam, skąd ten cynizm, złośliwość, nerwowość? Tak się zwykle reaguje na prawdę, która krępuje, boli i jest wręcz wstydliwa. Nie wszędzie można dostrzec dwulicowość zachowania, więc tym ostrzej atakowane są wszelkie przejawy pesymizmu, który jest passe. A to nie jest żaden pesymizm, to po prostu fakty, które można akceptować, ukrywać bądź im na siłę zaprzeczać.

Można powiedzieć, że "wyluzowałem" na urlopie. Dopiero trzeciego dnia poczułem, jak bardzo byłem zmęczony ostatnim rokiem. Niby było dobrze, ale bardzo wyczerpująco. Najgorsze jest to, że miniony rok składał się z 40% tego, co chciałem i chcę robić.

Na pewno nie chcę tak żyć. Licząc dojazdy do pracy i przerwę na lunch, jestem poza domem około 12 godzin. Czasem dłużej. Na sen trzeba odliczyć 5-6 godzin. Zostaje 6-7 godzin na życie. Podczas urlopu miałem okazję zobaczyć z boku, jak to wygląda. Dwa razy w tygodniu sprzątaczka, żeby powycierać kurze, podłogi, zrobić pranie, trzy razy w miesiącu ogrodnik, niania dla dziecka i do wyprowadzania psa, no i telefon do kontaktu z rodziną. Po kilku dniach obserwacji zadałem sobie pytanie, czy to jeszcze jest życie? Dziecko rośńie, w domu posprzątane, ogród zadbany, auto umyte, ale w zasadzie po co, skoro (w tym konkretnym przypadku) mój znajomy nic z tych rzeczy nie robi? Zarabia, żeby to wszystko się kręciło. Żyć by pracować? I tak siedząc na tarasie w słoneczku, tknęła mnie kolejna myśl, że to tak albo do emerytury, albo do zawału.

Życie gdzieś mija "w międzyczasie", między poranną kawą a pracą, w korkach, między pracą a kolacją, między prysznicem a poduszką. Kiedy przychodzi wolna sobota, czuję się jak spuszczony z łańcucha: nie wiadomo w co ręce wpakować, co zrobić, gdzie iść, żeby ten czas wykorzystać. Coś tu nie bangla....

Wypogodziło się i Słońce zagladało przez okno do biura. Praca szła szybko i bez większych przygód, aż w pewnym momencie usłyszeliśmy za oknem bardzo zaraźliwy śmiech. Głośny i beztroski kobiecy śmiech. Przez 20 minut nikt się nie ruszył, aby zobaczyć, jak wygląda kobieta, którą co chwilę napadają wybuchy śmiechu. Słoneczna pogoda, spokój i tylko ten śmiech spowodował, że chyba wszyscy wyobraziliśmy sobie kilkunastoletnią dziewczynę w letniej sukience, która biega z psem po trawniku lub goni motyle i śmieje się do słońca. W końcu jeden z nas podszedł do okna. Potem drugi, trzeci i reszta.

Po drugiej stronie ulicy ławkę obległy żule w ilości szesciu, może ośmiu, a rechocząca kobieta w brudnym dresie trzymała tanie wino i pluła przez dziurę w zębach na chodnik. Smiała się z żula, który był popychany i obijany przez innego, chwiejącego się na nogach żula.